Przecierając szlaki najwyższych gór Albanii

Strome zejście wąskim wąwozem z przełęczy wskutek padającego deszczu stopniowo zmienia się w błotnistą breję. Coraz trudniej stawiać stopy tak, by się nie poślizgnąć. Stopień zarośnięcia nieuczęszczanego szlaku i błędy nawigacyjne nie poprawiają naszej sytuacji. Do tego zaraz się ściemni – gdzie i jak w tych warunkach mamy rozbić namiot? Góry Przeklęte w Albanii nie są takowymi wyłącznie z nazwy – już pierwszego dnia trekkingu pokazały na co je stać.

Tylko my i góry

Podczas gdy przed ostatnimi łańcuchami na Giewoncie ustawia się w wężyku kolejka ludzi, tu przez cały dzień nie spotkasz nikogo. To nie przeludnione Tatry, nawet nie słoweńskie Dolomity, a Góry Północnoalbańskie. Sezon dobiega końca, być może szlakiem, którym idziemy następni backpackerzy przejdą dopiero wiosną.

Właśnie ze względu na tą dzikość pomysł na eksplorację Gór Przeklętych narodził się już dawno – choć i ten rejon musiał odczekać swoje w szufladzie „do realizacji” – na szczęście udało się zdążyć przed komercjalizacją.

Turystyka górska w Albanii (poza skromną jej karykaturą w okolicach Theth) właściwie nie istnieje. Nawet sieć szlaków po pasmach Alp Albańskich znakowali Czesi (analogicznie w części Gruzji zrobili to Polacy), wykorzystując istniejące ścieżki pasterskie i nieliczne drogi publiczne. Przy okazji – mapa szlaków jest dostępna tutaj.

Stary Golf II na kosowskich blachach wypluł nas w Dragobi. Podupadła miejscowość w dolinie Valbony to jednocześnie początek pięciodniowej górskiej przygody. Bez sklepów, kawiarenek i stałego dachu nad głową. Bez dostępu do jedzenia innego, niż to niesione w plecakach. Tylko my, dziewicze góry, namiot i wieczorne ogniska.

W internecie próżno szukać szczegółowych opisów szlaków w tej części pasma. Nie do końca wiedząc, jak będzie wyglądała nasza droga, ruszyliśmy niepewnie w kierunku przełęczy Ndrockes (2108 m.n.p.m). Wspomniana ulewa dopadła nas na samym jej szczycie.

Trasa, którą przeszliśmy szlakami w Górach Przeklętych. Ok 47 kilometrów zajęło nam 5 dni – wbrew pozorom wcale się nie obijaliśmy 😉 (w prawym górnym rogu polecam przełączyć na openstreet map)

A autostopa łapiemy tak! Skutecznie 😉

Na skrzyżowaniu szlaków. 

Rakija przed południem

Qeresh to miejscowość składająca się z czterech domów. Zamieszkała jest połowa z nich, a właściwie…  półtora. Z tego co udało nam się dowiedzieć (w Albanii wkroczyliśmy na wyższy poziom języka migowego), tylko jedna rodzina mieszka w tych surowych warunkach cały rok. Do sympatycznego Pana Arbena i jego rodziny trafiliśmy przypadkiem.

– Thungathjeta, thungathjeta. Coffee? – uśmiechnięta kobieta już z daleka wita albańskim pozdrowieniem. O przybyciu „obcych” do Qeresh zaalarmowały ją dwa kundelki. W sumie czas na kawę zawsze jest dobry, a interakcja z miejscowymi to wartość dodana.

Nie minęło nawet dwadzieścia minut, a senior rodu (a także głowa rodziny), przeszedł do konkretów – w sumie mogliśmy się tego spodziewać. Piekielnie mocna rakija domowej roboty miała w domyśle rozwiązać nam języki, ale gdy w lokalnym języku znasz tylko zwroty grzecznościowe i kilka liczebników…  bywa opornie.

Mimo to gospodarze się nie poddają – w końcu od czego są ręce i mimika! To nic, że w tych stronach kręcenie głową na boki znaczy „tak”,  a potakiwanie jest zaprzeczaniem. Do tego przyszedł syn Pana Arbena, który kojarzy choć parę słów po angielsku. Na co dzień mieszka w Tiranie, ale często przyjeżdża pomagać rodzicom. A dostać się do rodzinnego domu niełatwo – najbliższa droga dostępna dla samochodów znajduje się 3 godziny pieszo stąd.

Przysłuchujemy się historii uratowania ukąszonego przez węża turysty ze Słowacji. Syn gospodarza (że też nie mam pamięci do imion) udzielił pierwszej pomocy poszkodowanemu, między innymi wysysając mu z nogi jad. Potem przyleciał helikopter i zabrał nieszczęśnika do szpitala w Tiranie. Na dowód przynosi numer albańskiej gazety, której artykułu stał się bohaterem.

Jesteśmy zmuszeni odmówić noclegu w pięknym domu z kamienia. Jest środek drugiego dnia trekkingu, a do naszego celu jeszcze ze 35 kilometrów. Zapasy jedzenia mamy wyliczone jeszcze +/- na 3 dni, toteż,  bez nadmiernego pośpiechu, jednak trzeba się sprężać.

Taki widok z pierwszego pagórka nad domem w Qeresh… no nie pogardziłbym.

Żona pasterza nie da sobie w kaszę dmuchać

Jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy, że najtrudniejszy odcinek szlaku mamy za sobą – już prawie do samej doliny Shale, w której będziemy kończyć marszrutę, ścieżka będzie wyraźnie zaznaczona i nie będziemy brodzić w zwalonych gałęziach i wysokich trawach.

Od teraz – rzadko bo rzadko, ale będziemy też spotykać jakichś ludzi. Między innymi parę turystów z Izraela, którzy przemierzają Góry Przeklęte bez namiotu (szacunek za poleganie wyłącznie na miejscach noclegowych u lokalsów) oraz hardą żonę Pasterza. Gdy zobaczyła, że jej luby robi sobie zdjęcie z uśmiechniętą blondynką z Polski, ruszyła ze ścierą w naszym kierunku i zaczęła okładać ślubnego pięściami. A grabę miała konkretną. Oczywiście to wszystko było na żarty 😉

W kolejnych dniach w górach Północnoalbańskich odwiedziliśmy kolejną, wyludniającą się miejscowość Curraj I Eperm oraz poczuliśmy, że dla niektórych miejscowych jesteśmy tylko workiem pieniędzy. Ale to już opowieści na kolejny odcinek.

A tymczasem jeszcze kilka zdjęć z Gór Przeklętych.

Oto i ona 😉

Śniadanie i ciepła kawa z rana pod namiotem – codzienny rytuał. 

Taki widok to zbawienie – niestety z wodą pitną w górach Przeklętych bywa ciężko, toteż musieliśmy nosić ze sobą spory zapas.

Na jednej z przełęczy spotkaliśmy parę Izraelczyków. Akurat mają rok przerwy między służbą wojskową a studiami – postanowili część tego okresu spędzić w Albanii. A dziki koń tak przy okazji 😉

Przedostatni nocleg nad doliną Shale.

Zobacz także: